Na een ontspannen, super waardevol etentje samen met mijn ouders fiets ik weg.
Mijn gevoel stuurt me nadrukkelijk naar het voetbalveld. De oudste heeft training. “Ach ja, altijd leuk om weer eens een keer van afstand een kort kijkje te gaan nemen”, denk ik nog.
Bij aankomst zijn de lichten gedoofd. Op de parkeerplaats tref ik de trainer, die in contact met andere ouders is om ieder weer terug naar huis te laten keren. Natuurlijk heb ik de beelden en verhalen van vernielingen de afgelopen dagen ook meegekregen.
Indrukwekkend, bizar.. en echt in de steden waar ik veel kom?!
Ik wil er afstand van nemen. Deze negativiteit en angstcultuur, deze sloperijen.
Agressie roept agressie op. En dat wil ik niet, dit herken ik niet.
Ik kan het met veel moeite onderdrukken de laatste dagen. Tot nu dan..
De training blijkt gestaakt op last van de politie.
Er zal verzameld gaan worden voor vernielingen bij ons in de straat, in onze wijk.
Mijn kind is met andere kinderen met een andere ouder naar huis gefietst.
"Shit wat baal ik ditmaal dat ons huis direct aan de stoep staat!"
Wat gebeurt er? Wat zijn de feiten?
Ik wil mijn onrust positief beïnvloeden.
Deze drukmakerij in mijn hoofd helpt mij niet, en zeker mijn gezin niet.
Ok.
De feiten:
- Terugfietsend naar huis zie ik 4 politiebusjes. Ik zie en hoor de politie helikopter boven me rondcirkelen.
- In onze straat is veel meer verkeer dan normaal. Snel rijdende auto’s die heen en weer gaan. Soms even dubbel parkeren, soms uitstappen en rondlopen. In veel auto’s zitten 2-3 personen.
- Boxtelse ondernemers hebben bericht gekregen voorzorgsmaatregelen te nemen ter bescherming.
- Ik ontvang een officieel bericht dat de politie gealarmeerd is over een demonstratie in onze straat.
- Volgens de ‘geruchten’ zouden ze in Schijndel starten en dan naar Boxtel komen. Feit uit Schijndel: eerste vuurwerkbom was daar bij de winkel afgegaan.
"Doe nou rustig Bernadette, dit helpt toch niet. Wat helpt jou normaal om positief te worden?"
Afstand nemen, ontspannen naar kijken en invloed pakken.
Dus, welke keuze heb ik nu?
Doordat mijn voorgevoel mij eerder stuurde naar mijn kind, en me nu juist intensievere zorgen geeft, is het lastig schakelen. Als ik grote planken had, had ik ze bij de hand willen nemen. Natuurlijk werd ik al voor gek verklaard. Maar ja, als ze wel komen wil ik het daar later nog wel over hebben. (achteraf kan ik om mijn gedachtespinsels lachen ;-) )
Ik ga nog even kijken hoe mijn dochter ligt te slapen. Dat geeft rust. Heerlijk ontspannen.
Naast het verkeer is er geen geluid. Geen zorgen over iets wat er niet is.
In de buurtapp wordt het ook weer rustig.
De straat wordt leeg, iedereen is gewoon om 21 uur thuis. In ieder geval zijn ze niet in onze straat.
Mijn gedachten en zorgen houden me nog even bezig. "Hoe kun je je zo gek laten maken?"
Al die ‘wat als..’- gedachten parkeer ik rustig. Ik kan weer terug naar de positiviteit die mij energie geeft.
Ik word me opnieuw dankbaar bewust voor dat wat er is.
Een fijn huis, warmte samen, kinderen die de agressie niet kennen (hopelijk lukt het ze ook als ze tussen 15-25 zijn nog om liefde voor agressie te zetten), een buurt waarin ik voelde dat we samen waren, mensen om ons heen die relativeren, het fijne etentje met mijn ouders samen, een trainer en andere ouder die er voor mijn kind waren en zijn, steun van vrienden en familie die meeleven, en politie die waarschuwt en zowel voor als achter de schermen alles doet voor onze veiligheid. Zo dankbaar voor dit leven in vrede!
Ik deel dit vooral omdat ik de afgelopen weken regelmatig vragen krijg over: Hoe blijf jij zo positief? Hoe doe jij dat? Natuurlijk ken ik ook de last heel goed, maar ik gun het mezelf om de energie te laten gaan naar wat mij blij maakt.
En dat brengt me zoveel; Een positieve mindset, zodat ik meer kan betekenen met een glimlach.
Misschien inspireert dit 1 ander mens naar meer positiviteit.. alleen daarvoor is voor mij de winst van het delen!
Voel je vrij het te delen, als het jou inspireert.
Reactie plaatsen
Reacties