Problemen worden niet opgepakt, en worden almaar groter. Het lijkt wel of ze maar blijven doorrennen. Iedereen werkt langs elkaar heen.  Er wordt gewacht tot er klachten komen, en dan wordt er geklaagd dat we alleen nog maar klachten hebben. Als manager of coördinator in de zorg zie je het gebeuren, maar ook jouw dag is volgepland. Afspraken stapelen zich op. Klachten nemen toe en de kwaliteit van zorg neemt af. Als dit nog langer duurt, lukt het echt niet om uit die rode cijfers te komen. Steeds meer zorgmedewerkers melden zich in tranen en delen hun frustratie bij jou. Het lijkt steeds meer JOUW probleem te worden. Onmacht en frustratie is het resultaat. Herken je dit??

We weten dat het belangrijk is. Maar hóe bewaak je jouw grenzen als je ook zorgen hebt? En dat op een manier die echt bij je past?Niet vanuit weerstand, maar vanuit verbinding.Met jezelf.Met je energie.

Soms neemt ons hoofd het over.. (of misschien wel.. erg vaak 😉)

In het moment.Dat moment wat je vaak laat gaan.Voor de ander. Voor de lieve vrede.Of wat je niet opmerkt.Je denkt aan de toekomst of houdt rekening met het verleden. Terwijl in het moment allesalles gebeurt. En alles is.

Voel jij je soms overweldigd door alles wat moet?

Ik wilde niemand kwetsen, maar door me stil te houden, paste ik me onbewust ook aan. Terwijl ik het inmiddels echt anders was gaan zien. Tot ik merkte dat mijn gezondheid er onder leed. Alles wat je inslikt, jezelf wegcijfert of je zorgen over maakt, houd je letterlijk bij je. Dat voel je in je lijf.

De boodschap na zijn overlijden was echt en in mijn droom. Verwarrend en troostend tegelijkertijd. Deze week dacht ik na een uitvaart terug aan dat moment. En aan hoe steeds meer mensen dit ervaren. Het grotere bewustzijn..

Jezelf genezen? Ik vond het eerlijk gezegd jaren terug een bizarre gedachte.Inmiddels hebben de honderden mensen die ik erbij begeleidt heb, me laten zien hoe groot de kracht van ons lichaam kan zijn.

Ik hoor het mijn klanten vaak zeggen (en eerlijk gezegd herken ik de uitdaging ook regelmatig)

Ieder mens heeft een eigen innerlijk kompas. Voor ieder werkt dit net wat anders. Dit betekent dus ook dat het goed is te weten hoe dit voor jouw kind werkt. Je bent namelijk geneigd om jouw kind aan te leren op dezelfde manier keuzes te maken als jij. Terwijl dit mogelijk helemaal niet helpend en niet herkenbaar is voor jouw kind.

Als je heel veel zorgen en stress hebt, weet je dat je zo niet langer door kunt gaan. 

In deze blog deel ik tips die Linda en vele anderen hebben geholpen om goed voor zichzelf te zorgen, en zo hun mooiste leven te leven. Vanuit haar ervaring en de stappen die zij zette, hoop ik jou als lezer te inspireren voor jouw mooiste leven te zorgen. Niet omdat dat egoïstisch is, maar omdat ik geloof dat we met elkaar de wereld mooier maken als ieder het leiderschap neemt over ons eigen leven. En zo vanuit het eigen gevoel de mooiste bijdrage heeft op het leven van anderen. Hoe meer we ons gevoel volgen, luisteren naar onze lichaamswijsheid, hoe meer mensen dit voorbeeld ook zullen volgen. 

De rol van leiders verandert. Waar de leider voorheen herkenbaar was aan zijn (of haar) wijsheid, door alle kennis die deze wist te delen, zie je steeds meer dat het daar niet om gaat. Een echte leider neemt de eigen verantwoordelijkheid (in het werk, maar vooral ook in het leven).

Je kent jouw kind echt wel.

Als mens zijn we steeds meer vergeten hoe onze natuur werkt. Terwijl we met ons huidige bewustzijn juist de energie in lijn met de natuur mogen laten stromen.

Hij vertelde dat zijn lichaam vooral vol spanning stond. Zijn gezicht stond strak terwijl hij dit vertelde. Hij had zijn armen over elkaar en ratelde in een stuk achter elkaar over wat hij allemaal al had gedaan om een vrijer gevoel te ervaren.

Je bent er klaar mee geleefd te worden door je agenda. Je baalt ervan dat je aan het eind van de dag terugkijkt op een dag, waarin je jezelf meer wegcijferde dan gewenst. Je wilt niet langer degene zijn die thuis met een te kort lontje reageert op wie je lief hebt. 

Zo voorgenomen anders te reageren en nu ging ik weer mopperend door het huis.Misschien herken je dit ook. (Lees hier inzichten uit Human Design om het te veranderen)Je doet zoveel dingen automatisch, dat je als het moment voorbij is pas merkt wat je eigenlijk echt onhandig deed. Onhandig voor jezelf, maar eerlijk gezegd ook voor jouw gezin. Het geeft onnodige conflicten, kost energie en als je jezelf hiervan bewust bent zou het veel moeitelozer gaan.

Het zijn de kleine dingen die het doen.. en ondertussen heb je daar de minste aandacht voor.

Ik geloof niet dat we de kinderen nu helpen bij hun levenslessen, bij dat wat ze het meest helpt. Tenminste, steeds meer ouders wel, maar in het onderwijs en zorg systeem leren we ze niet de belangrijkste dingen. 

Steeds meer zeg je mopperend 'ik zal het wel weer doen' en 'er is ook altijd iets!' Het vreet energie, je hebt een kort lontje (of zelfs geen meer) en je merkt dat jouw hulp ook niet eens gewaardeerd wordt. Je hebt nu eenmaal zorgen over jouw kinderen, jouw gezin en misschien ook wel over jouw ouders. 

Human Design wordt door steeds meer mensen opgezocht.

Je wilt het beste voor je kind. Dat doe je goed mooie vrouw. In deze blog deel ik 4 inzichten waarop je jouw kind met jouw gedrag onbewust wat anders meegeeft. Steeds als je denkt ze te begrijpen, groeien de werelden toch weer even uit elkaar. Gelukkig weet je als moeder dat dit bij hun groei hoort. Tegelijkertijd loop je het liefst echt met ze mee op het levenspad. En dat lukt de ene keer beter dan de andere keer.

In deze blog deel ik 8 tips die je kunt toepassen om dagelijks meer verbinding met elkaar te kunnen ervaren. Zodat jij meer geniet van de wijze waarop ze met steeds meer vertrouwen en veerkracht het eigen levenspad volgen. (en jij hier dichtbij mag meelopen)

Oh nee! Wat is dat onhandig!  Herken je dat? Die tip die je altijd aan anderen geeft, terwijl je ineens ontdekt dat je het zelf niet deed.. Of die waarde die voor jou zoo belangrijk is, maar nu je vanuit een ander perspectief kijkt toch echt niet overkomt uit jouw gedrag?

Informatie niet delen is hetzelfde als een keuze nemen voor een ander. Afgelopen week heb ik zelf weer mogen ervaren hoe het is als een keuze voor je gemaakt wordt. "Ja maar, we weten dat er dan hoge kosten bij jullie zouden komen. Daarom hebben we dit niet gedeeld."

De oordelen en meningen zijn niet mals. Je bent die strijd echt beu.

Het is maandagmiddag ruim een week geleden. 2 dagen achtereen heeft het enorm gesneeuwd.  Opnieuw ga ik met de sneeuwschuiver de stoep op. Zorgen dat het pad wat schoner wordt. Pff wat een exercise.  Ik kan merken dat ik al even niet gesport heb. Mooi dat ik nu ff kan sporten zo! Na het eigen pad schuif ik straks nog wel even door, bedenk ik me. De buren zijn op leeftijd. Ik zou niet willen dat zij vallen. Deze lieve buitenmensen help ik graag om makkelijker naar buiten te gaan.

Steeds meer afgeleid worden van wat je echt te doen staat, van dat waarom jij hier bent. Veel zorgprofessionals ervaren dit dagelijks. En dat terwijl het aantal bestuurders groeit, wat de regie bij (zorg) professionals wil versterken flink.

Na een ontspannen, super waardevol etentje samen met mijn ouders fiets ik weg. Mijn gevoel stuurt me nadrukkelijk naar het voetbalveld. De oudste heeft training. “Ach ja, altijd leuk om weer eens een keer van afstand een kort kijkje te gaan nemen”, denk ik nog. 

Je team pakt problemen niet op; ze worden almaar groter. Het lijkt wel of iedereen maar blijft doorrennen. Iedereen werkt langs elkaar heen. Er wordt gewacht tot er klachten komen, en dan wordt er geklaagd dat we alleen nog maar klachten hebben.Als manager of coördinator in ouderenzorg zie je het gebeuren, maar ook jouw dag is volgepland. Afspraken stapelen zich op. Klachten nemen toe en de kwaliteit van zorg neemt af. Als dit nog langer duurt, lukt het echt niet om uit die rode cijfers te komen. Steeds meer zorgmedewerkers melden zich in tranen en delen hun frustratie bij jou. Het lijkt steeds meer JOUW probleem te worden. Onmacht en frustratie is het resultaat. Herken je dit?

Ik geloof dat zorgprofessionals die in een fijne flow kunnen werken een betere kwaliteit bieden, en nog belangrijker meer voldoening in het werk ervaren! Deze krachtige samenwerking heeft een enorm effect op de cliënten die ondersteund worden. Ik tref veel managers die echt de regie aan de professionals in de zorg willen geven. Die geloven dat ieder op die manier meer plezier en ruimte in het werk kan ervaren. Toch hoor ik steeds wel een ding terug komen: De werkdruk is echt enorm. Hoe kunnen we met zijn allen uit dit systeem komen?

Waarom moet ik nou...Terwijl ik de huiskamer binnenloop, komen vanuit 3 mensen vragen naar me toe. De ene vrouw loopt naar me, kijkt me twijfelend aan en laat haar pop zien. Ze zegt niets, maar soms zijn woorden niet nodig. De ander reikt met haar hand uit naar mijn arm vanuit de rolstoel. Ze wil wat vertellen, en lijkt overtuigd dat ze dit ook doet. Ik hoor echter alleen klanken en af en toe een half woord. De derde vrouw is luider aanwezig. Zij vraagt me luid en duidelijk, enigszins dwingend “waarom moet ik nou hier zitten?”

Heb je dat ook wel eens, dat gevoel van geleefd te worden door van alles om je heen wat ‘moet’? Op het werk is het druk, de werkzaamheden komen er automatisch bij. Ook thuis het kost moeite om de agenda leeg te houden. Ondertussen doe je een heleboel, maar voelt het nog goed om die dingen te doen?